Agresja między psami

Agresja między psami – występuje w dwóch głównych postaciach:

skierowana przeciwko innym psom w domu
lub agresja skierowana przeciwko obcym psom.

Istnieje wiele przyczyn reakcji agresywnych, w tym strach, terytorializm oraz status społeczny. Zazwyczaj stanowią element prawidłowych zachowań psa, ale niekiedy stwierdza się także nadmierną agresję wywołaną procesami wyuczonymi lub determinowaną genetycznie (psy hodowane do walk).

CECHY CHARAKTERYSTYCZNE

Częściej dotyczy niekastrowanych samców.
Obserwowana wśród ras z predyspozycjami do walk np. pitbulle, teriery.
Zwierzęta zazwyczaj przejawiają pierwsze objawy w okresie dojrzewania (6-9 miesięcy) lub w wieku dojrzałości socjalnej (18-36 miesięcy).

OBJAWY AGRESJI MIĘDZY PSAMI

Agresja między psami charakteryzuje się:

warczeniem
unoszeniem warg
szczekaniem
podgryzaniem
skakaniem
podgryzaniem

i jest skierowana przeciwko innym psom.

Może jej towarzyszyć uległość lub strach wyrażone mimiką/postawą ciała:

pochylona głowa
skurczona postawa
wycofywania się
położenie uszu
podkulenie ogona
rozglądanie się
oblizywanie warg.

Lub odmiennie postawa może być dominująca/pewna siebie:

wyprostowana postura
podchodzenie do innego psa
bezpośredni kontakt z innym psem
uniesiony ogon
uszy skierowane do przodu.

Źródło agresywnych zachowań w stosunku do innych psów może tkwić w przeszłości. Często jest pokłosiem pogryzienia przez innego psa. Następstwem jest wówczas bojowe nastawienie w stosunku do obcych psów.
W przypadku walk toczonych w domu psy mogą się tolerować, z wyjątkiem określonych sytuacji prowadzących do konfliktu.

PRZYCZYNY I CZYNNIKI RYZYKA

Agresja między psami może stanowić element prawidłowego zachowania psów. Silny wpływ mają wcześniejsze doświadczenia (niedostateczna socjalizacja z innymi psami w początkowym etapie życia, przejawy agresji ze strony innych psów).
Predyspozycje rasowe wynikające z ukierunkowania hodowli na walki psów, niewłaściwe postępowanie człowieka.
Często agresja jest bardziej nasilona w odniesieniu do psów tej samej płci.
Ukryte choroby, zwłaszcza te powodujące ból, mogą zwiększać nasilenie reakcji agresywnych

BADANIA LABORATORYJNE I OBRAZOWE PRZY AGRESJI

W badaniach morfologicznych/biochemicznych/moczu – zazwyczaj brak istotnych zmian. Zmiany mogą wskazywać na pierwotny lub współistniejący problem medyczny.
Badania obrazowe – wskazane MR (rezonans magnetyczny) w razie podejrzenia choroby ośrodkowego układu nerwowego. Inne badania obrazowe niezbędne do wykluczenia możliwych chorób pierwotnych.

LECZENIE AGRESJI MIĘDZY PSAMI

Zastosowane leczenie ma na celu opanowanie problemu, jakim jest agresja między psami. Skuteczność leczenia, wyrażona przez zmniejszenie liczby napadów agresji, zależy od tego, czy właściciel zrozumie podstawowe zachowania społeczne psów, ryzyko związane z trzymaniem w domu agresywnego psa oraz sposoby wypełniania zaleceń odnośnie do bezpieczeństwa i prowadzenia leczenia.

JAK POSTĘPOWAĆ Z PSEM AGRESYWNYM W STOSUNKU DO INNYCH PSÓW

Podstawowym elementem postępowania jest zapobieganie obrażeniom u ludzi i psów.
Właściciele muszą znać metody prowadzenia tych działań i sposoby bezpiecznego przerywania walk psów.
Unika się sytuacji mogących wywołać agresję, jeśli dołącza się do niej reakcja lękowa, należy unikać także sytuacji, w których zwierzę się boi, nawet jeśli nie przejawia zachowań agresywnych.
Psy trzymane w jednym domu niekiedy trzeba od siebie odseparować, aby nie dochodziło do kontaktu i walk.
W każdej sytuacji mogącej wywołać agresywną reakcję (np. miejsca publiczne, spacery) pies powinien znajdować się w zamknięciu lub pod ścisłą fizyczną kontrolą odpowiedzialnej osoby dorosłej.
Agresywnego psa należy przyzwyczaić do noszenia obroży uzdowej oraz kagańca.
W przypadku agresywnej reakcji w domu – należy ustalić, który z psów jest osobnikiem dominującym i wzmacniać tę dominację poprzez pierwszeństwo w dostępie do wartościowych dla niego czynników (pokarm, zabawki, legowisko, uwaga właściciela.

LECZENIE FARMAKOLOGICZNE

Nie istnieją leki zarejestrowane do leczenia agresji u psów. NIGDY nie stosuje się leków bez jednoczesnej terapii behawioralnej – prowadzącej do zmiany nieprawidłowych zachowań.

Leki z wyboru:

BENZODIAZEPINY

alprazolam (0,05-0,1 mg/kg doustnie co 12 godz.)

TRÓJPIERŚCIENIOWE LEKI PRZECIWDEPRESYJNE (TLP)

amitryptylina (2,2 – 4,4 mg/kg co 24 godz . lub w dawkach podzielonych co 12 godz.)
klomipramina (2-4 mg/kg doustnie co 24 godziny lub w dawkach podzielonych co 12 godz.)

działania uboczne: uspokojenie, zaburzenia pracy serca.

INHIBITORY SELEKTYWNEGO WYCHWYTU SEROTONINY (SSRI)

fluoksetyna (0,5-1 mg/kg doustnie co 24 godz.)
paroksetyna (0,5-1 mg/kg doustnie co 24 godz.)
sertralina (1-3 mg/kg doustnie co 24 godz.)

działania uboczne: brak łaknienia, rozdrażnienie.

PRZEBIEG LECZENIA I MONITOROWANIE PACJENTA

Leczenie musi być kontynuowane do końca życia pacjenta, gdyż jego przerwanie może doprowadzić do nawrotów reakcji agresywnych.

Nie ma lekarstwa gwarantującego wyleczenie. Rokowanie odnośnie poprawy zachowań jest lepsze, jeśli agresja nie jest nasilona i pojawia się tylko w niewielu dobrze znanych sytuacjach. Przebieg leczenia w bardzo dużym stopniu zależy od zaangażowania właścicieli.

Agresja między psami