Kot Sfinks charakter i predyspozycje do chorób

Kot Sfinks charakter i predyspozycje do chorób

KOT SFINKS - CHARAKTER I PREDYSPOZYCJE DO CHORÓB

O czym przeczytasz w artykule:

Kot Sfinks – charakter i predyspozycje do chorób. Pozbawiony włosów sfinks kanadyjski to ciekawie wyglądający kot, który różni się od typowych mruczków. Jego ekstrawagancki wygląd zwraca na siebie uwagę, a przyjacielski charakter sprawia, że jest uroczym domownikiem. Sfinks bardzo zżywa się ze swoim opiekunem i źle znosi samotność. W rankingu na mruczenie niezmiennie zajmuje wysokie miejsce i niechętnie opuszcza kolana swojego człowieka, dzieląc się z nim miłością i ciepłem.

SFINKS: CHARAKTER

  • Sfinks kanadyjski to bardzo czuły, łagodny, inteligentny i przyjacielski kot.
  • Jest niezwykle kontaktowy, delikatny, ciekawski, odważny i nieagresywny.
  • Uwielbia przebywać z ludźmi, aktywnie uczestniczy w życiu domowym i jest nieodłącznym towarzyszem swoich opiekunów.
  • Nie znosi samotności, ale jest dość niezależny.
  • Sfinks kanadyjski przywiązuje się do osoby – swojego opiekuna, a nie do miejsca, w którym żyje. Tęskni za swoim człowiekiem, gdy tylko choć na chwilę straci go z oczu.
  • Lubi podróżować, nie stresuje go pobyt w nowych miejscach, pod warunkiem, że jest ze swoim człowiekiem.
  • Sfinks kanadyjski zabiega o codzienną porcję pieszczot, lubi przesiadywać na kolanach, a także być głaskany i przytulany.
  • Bardzo głośno mruczy, skala dźwięków, jakie z siebie wydaje, jest bardzo bogata.
  • Kocięta rasy Sfinks kanadyjski są radosne, ciekawskie i bardzo, bardzo energetyczne. 
  • Sfinks kanadyjski lubi bawić się z dziećmi i dobrze znosi obecność innych zwierząt w domu. 

Pomagamy zwierzętom – zobacz jak!

Kot Sfinks charakter i predyspozycje do chorób

WZORZEC: SFINKS KANADYJSKI – KOTY KRÓTKOWŁOSE I SOMALIJSKIE– III KAT. wg FIFe
KOD EMS: SPH

SFINKS KANADYJSKI – CANADIAN SPHYNX

  • Pochodzenie: Kanada, USA, Holandia.
  • Charakter: przyjacielski, towarzyski, czuły i niezwykle kochający.
  • Aktywność: bardzo aktywny, uwielbia się uczyć, bawić i eksplorować wszystkie kąty.
  • Wielkość: średni, samce wyraźnie większe od samic.
  • Waga: samice 3-4 kg, samce 4-7 kg.
  • Tułów: muskularny, umięśniony, gładki; szyja średniej długości, zaokrąglona i dobrze umięśniona; łuk karku łączy ramiona z podstawą czaszki, kark jest potężny zwłaszcza u kocurów; ciało średniej wielkości do długiego; szeroka i zaokrąglona klatka piersiowa może by lekko cylindryczna; brzuch zaokrąglony jak po solidnym posiłku, ale nie gruby, tzw. brzuch doniczkowy.
  • Kształt głowy: średniej wielkości, zmodyfikowany klin o zaokrąglonych konturach, nieco dłuższy niż szerszy; czaszka lekko zaokrąglona o płaskim czole i wystających kościach policzkowych; profil – stop niewielki; mocna, zaokrąglona kufa z wyraźną brodą.
  • Uszy: duże, szerokie u podstawy i otwarte; ustawione prosto – nie za nisko i nie za wysoko, ale też nie na czubku głowy; wnętrze uszu zupełnie pozbawione owłosienia; dopuszczalna niewielka ilość sierści na zewnętrznych krawędziach i tylnej powierzchni; delikatnie zaokrąglone końce.
  • Oczy: duże, w kształcie cytryny, nieco wyłupiaste, lekko ukośne w kierunku zewnętrznej krawędzi ucha; odległość między oczami powinna być nieco większa niż długość samego oka; kolor powinien współgrać z kolorem ciała, najbardziej pożądane są niebieskie oczy
  • Nos: szaroniebieski; delikatny stop w profilu; czubek podkreślony delikatnym zakrzywieniem w dół.
  • Ogon: giętki, zwężający się ku końcówce, przypominający bicz; długość proporcjonalna do ciała; dopuszczalny lwi pompon na końcu ogona.
  • Kończyny: długość proporcjonalna do ciała, o średnio mocnej budowie kośćca i mocnej muskulaturze; tylne łapy nieco dłuższe od przednich; przednie łapy szeroko rozstawione; stopy średniej wielkości, owalne o długich smukłych palcach; poduszki łap grubsze niż u innych ras, co sprawia, że kot wygląda, jakby chodził na „poduszkach powietrznych”; palce bardzo długie, smukłe, wystające.
  • Sierść: podczas głaskania niektórych kotów można odczuć pewien opór skóry; kot wydaje się pozbawiony owłosienia, pokryty jest jednak bardzo delikatnym meszkiem; skóra kociąt jest bardzo pomarszczona; dopuszczalne szczątkowe owłosienie na nosie, zewnętrznej stronie małżowin usznych i ogonie; dorosłe koty powinny zachować możliwie jak najwięcej zmarszczek, zwłaszcza na głowie, jednak zmarszczki nie powinny przeszkadzać kotu w normalnym funkcjonowaniu. Brwi i wibrysy mogą być całkowicie nieobecne.
  • Maść: wszystkie kolory akceptowane, również biały.
  • Odporność/podatność na choroby: mało odporny, źle znosi przeciągi, zimno oraz upały.
  • Długość życia: 12-14 lat.
  • Możliwość zakupu kota w Polsce: tak.
  • Cena kota z rodowodem FIFE: 2500-5000 zł.

KOT SFINKS - CHARAKTER I PREDYSPOZYCJE DO CHORÓB

Kot Sfinks charakter i predyspozycje do chorób

HISTORIA RASY SFINKS KANADYJSKI

  • Najwcześniejsze źródła dotyczące bezwłosych kotów pochodzą sprzed 100 lat. Tego typu koty zostały opisane w książce Frances Simpson „The book of the cat” – nazywano je tam meksykańskimi bezwłosymi. W pierwszej połowie XX wieku relacje o łysych kotach napływały z wielu krajów: z Australii, Nowego Meksyku, Maroko, Francji, a także z USA.
  • Pierwsze bezwłose kocię, które zainspirowało powstanie rasy sfinks, odkryto w 1966 roku w Toronto w Kanadzie. Urodziło się ono w miocie zwykłych kotów krótkowłosych wskutek spontanicznej mutacji genetycznej – obecności recesywnego genu, hamującego naturalny rozwój okrywy włosowej. Łysego kocurka nazwano Prune (ang. suszona śliwka) i rozpoczęto program hodowlany.
  • Felinolodzy Yania Bawa i jej syn Ryadh wraz z Keese’em Ritą Tenhove starali się zachować tę unikatową mutację i stworzyć rasę nagich kotów. Początkowo rasę nazywano „księżycowymi kotami” lub „nagimi kotami kanadyjskimi”. Później zyskała nową nazwę „sfinks kanadyjski”, gdy podczas obrad zarządu na ich temat łysy kociak usiadł na stole w pozycji egipskiego Sfinksa.
  • Z powodu zbyt intensywnych krzyżówek w obrębie małej grupy kotów po pewnym czasie zaczęły ujawniać się problemy zdrowotne. W 1971 roku CFA wycofało swoje uznanie dla rasy. Linia kotów „sfinks kanadyjski” przestała istnieć.
  • W 1975 roku w Wadenie, w stanie Minnesota zwykła kotka urodziła kocię bez sierści, któremu dano na imię Epidermis. Rok później przyszła na świat naga kotka Dermis. Obie kotki trafiły w ręce Kim Mueske, która rozpoczęła kolejny program hodowlany. Nagie kocięta ponownie wzbudziły zainteresowanie hodowców.
  • Również w latach 70. w Holandii rozpoczęto pierwsze programy hodowli nowej rasy. Ścisła współpraca hodowców ze Stanów Zjednoczonych, Kanady i Holandii szybko poszerzyła początkowo niewielki materiał hodowlany. W ten sposób wyhodowano sfinksy kanadyjskie w typie amerykańskim i w typie europejskim. Sfinksy w typie amerykańskim mają krótsze głowy, ponieważ były krzyżowane wyłącznie z rexami dewońskimi i amerykańskimi kotami krótkowłosymi. Hodowcy w Europie krzyżowali swoje sfinksy z różnymi kotami orientalnymi, syjamskimi, rosyjskimi niebieskimi – stąd różnice w typie budowy. 
  • ostatnim czasie wprowadzano do hodowli sfinksa przede wszystkim amerykańskie i europejskie koty krótkowłose, gdyż okazało się, że w dalszej perspektywie rexy wywierały ujemny wpływ z powodu dziedzicznej skłonności do patologicznych skurczów mięśni. 
  • Ponieważ FIFe uznała amerykański typ sfinksa za standard rasy, hodowcy z Europy coraz częściej zaczęli sprowadzać materiał genetyczny z Ameryki, aby jak najbardziej zbliżyć potomstwo do standardu FIFe. 
  • Przez wiele lat felinolodzy europejscy i amerykańscy prowadzili selektywną hodowlę kotów bezwłosych i w ten sposób powstała rasa, jaką znamy obecnie.
  • Pierwszy sfinks kanadyjski został zaakceptowany do rejestracji rasy przez amerykańskie The Cat Fanciers Association (CFA) w lutym 1998 r.

Kot Sfinks charakter i predyspozycje do chorób.

Kot Sfinks charakter i predyspozycje do chorób

Kot Sfinks charakter i predyspozycje do chorób

PREDYSPOZYCJE SFINKSÓW DO CHORÓB

CHOROBY DZIEDZICZNE
  • ŁYSIENIE UOGÓLNIONE: to stan wrodzony, który charakteryzuje koty tej rasy. Nie towarzyszą mu nieprawidłowości jak w hipotrychozie.
  • IZOERYTROLIZA NOWORODKÓW (NI): obecność grupy krwi B w populacji Sfinksów powoduje zwiększoną możliwość wystąpienia problemów u kociąt. W każdym przypadku planowanego krycia należy oznaczyć grupę krwi u kotki i kocura.
PREDYSPOZYCJE DO CHORÓB
  • REAKCJE POPRZETOCZENIOWE: obecność grupy krwi B w rasie
    prowadzi do zwiększonego ryzyka wystąpienia niepożądanych reakcji po przetoczeniu niezgodnej antygenowo krwi.
  • MALASSEZIA DERMATITIS: skłonność do zakażeń drożdżakowych skóry i pazurów.
RZADZIEJ WYSTĘPUJĄCE CHOROBY
  • SPASTYCZNOŚĆ/ DZIEDZICZNA MIOPATIA:  prowadzi do nieprawidłowego przeżuwania i połykania, często prowadzi do
    zachłystowego zapalenia płuc.
  • POKRZYWKA PIGMENTOWANA: obserwuje się naciekanie skóry przez komórki tuczne. Choroba ma początek w wieku młodzieńczym, zmiany są obustronnie symetryczne, z rumieniem, najbardziej dotyczą tułowia, kończyn, szyi i głowy.
BADANIA ZALECANE PRZED DOPUSZCZENIEM DO HODOWLI
  • Określenie grupy krwi: 17 % populacji może mieć grupę B.
Kot Sfinks charakter i predyspozycje do chorób

ŻYWIENIE I PIELĘGNACJA

ŻYWIENIE
  • Sfinks kanadyjski to kot o bardzo dużym apetycie.
  • Kot rasy sfinks zjada więcej niż przeciętny kot jego wielkości. Wynika to z braku futra i konieczności utrzymania wyższej temperatury wewnętrznej.
  • Sfinks wymaga wysokoenergetycznego, wartościowego pożywienia, by jego organizm był w stanie wytwarzać więcej ciepła. W tym celu można stosować zarówno wysokiej jakości karmy mokre, jak i odpowiednio suplementowaną dietę BARF.
PIELĘGNACJA
  • Sfinks kanadyjski to rasa dość trudna w pielęgnacji. Wymaga kąpieli i ochrony przed słońcem oraz zimnem.
  • Skóra sfinksa posiada gruczoły łojowe produkujące substancję chroniącą skórę przed czynnikami zewnętrznymi – sebum. Jej nadmiaru należy się regularnie pozbywać poprzez kąpiele albo poprzez wycieranie nawilżanymi chusteczkami. 
  • Należy regularnie myć uszy sfinksa. Nadmiar wydzieliny (ciemnobrązowa, bezzapachowa) usuwamy z małżowiny usznej przy pomocy nasączonego tłustym płynem np. parafiną lub oliwką wacika.
  • Oczy nie mają rzęs i często łzawią. Trzeba przemywać je letnią wodą.
  • Przed wyjściem na słońce należy posmarować ciało sfinksa kremem z filtrem, gdyż jest narażony na poparzenia słoneczne.
  • W chłodne dni należy Sfinksa ubierać, gdyż jest wrażliwy na niskie temperatury. Ubranie musi być z delikatnej tkaniny, aby nie drażniło wrażliwej skóry kota.
  • Sfinksa należy regularnie kąpać, aby usuwać z jego skóry nadmiar sebum.
  • Częstotliwość kąpieli zależy od czystości osobistej kota. Niektóre osobniki można kąpać 1 x w tygodniu, inne raz na 2-3 tygodnie.
  • Z uwagi na ich delikatną skórę, Sfinksa należy myć miękką gąbką lub szmatką, unikając moczenia głowy. Najodpowiedniejszy jest szampon hipoalergiczny, przeciwłojotokowy.
  • Umytego sfinksa bardzo delikatnie wycieramy do sucha miękkim ręcznikiem (nie należy mocno trzeć skóry). Uważamy, aby kot się nie wychłodził. Po kąpieli sfinks kanadyjski powinno przebywać w ciepłym pomieszczeniu, w którym nie ma przeciągów.
  • Regularnie sprawdzamy pazury, jeżeli kot nie wychodzi należy je przycinać.
  • Dbamy o stan zębów, które czyścimy pastami dedykowanymi dla kotów.
fundacja-vet-alert

Fundacja Ochrony Zwierząt
Na STRAŻY PRAW ZWIERZĄT
I ICH OPIEKUNÓW

zobacz jak pomagamy zwierzętom

Fundacja Ochrony Zwierząt Vet- Alert Organizacja Pożytku Publicznego KRS 0000559333
Przejdź Na Stronę Fundacji

Kot Sfinks charakter i predyspozycje do chorób

CIEKAWOSTKI O SFINKSACH

  • Musi spożywać wysokokaloryczne pożywienie, aby przeciwdziałać utracie energii na ogrzewanie.
  • Koty Sfinks wykazują słabą tolerancję na temperaturę i wymagają noszenia swetrów w niskich temperaturach otoczenia.
  • Są podatne na oparzenia słoneczne.
  • Mają aktywne gruczoły łojowe na ciele – przy niewłaściwej pielęgnacji może pokrywać się tłustą wydzieliną w kolorze brązowym, a skóra może wydzielać zjełczały zapach. 
  • Ciało kota jest zwykle dość ciepłe w dotyku.
  • Kocięta mogą się rodzić z włosami wzdłuż kręgosłupa, które zanikają z wiekiem.
  • Średnia wielkość miotu: 4 kocięta, wskaźnik urodzeń martwych 5%,
    trudne porody <1%, 7% wymagało cesarskiego cięcia.
  • Średnia masa urodzeniowa: samiec 96 g samica 95 g.
  • Wady wrodzone występują u ok. 2,5% miotów (obejmują przede wszystkim: rozszczep podniebienia, przepukliny pępkowe).

  1. Mam koty rasy sfinks czesto wymiotują po jedzeniu choć dozuje dostają czesto małe ilości, oprócz tego mają na ciele plamy jak by to był liszaj

  2. Bardzo fajny opis rasy, jednakże trochę zgrzyta mi jedna kwestia, a mianowicie jest to kolejny wpis dotyczący sfinksów, który podkreśla trud pielęgnacji ich skóry, bo może tworzyć problemy tam, gdzie ich nie ma. Sfinksie sebum wydzielane przez gruczoły łojowe ma zarówno kolor, jak i zapach i nie jest to wynik niewłaściwej pielęgnacji, a naturalny element sfinksiej skóry, czego osoba nowa w temacie rasy ma prawo nie wiedzieć, dlatego informacja zawarta na stronie może wprowadzić część osób w błąd. Dobry hodowca powinien o tym uprzedzić, ale nie zawsze się tak dzieje, a czyściutkie i pachnące kotki w momencie ich odbioru niekoniecznie będą takie na co dzień i nie jest to od razu niewłaściwa pielęgnacja. Dopiero bardzo duże nasilenie wydzielania sebum decyduje o ewentualnej niewłaściwej pielęgnacji (która najczęściej jest zbyt nadgorliwym myciem), ale nie tylko, również alergie, bądź niskiej jakości dieta mogą się do tego przyczyniać, pielęgnacja sama w sobie też nie zawsze będzie odpowiedzią. Opis dość szerokiego zagadnienia został ujęty bardzo skrótowo i sugeruje, że efektem niewłaściwej pielęgnacji jest występowanie samego sebum(mowa o informacji zawartej w ciekawostkach), co drogą dedukcji w połączeniu z informacjami o usuwaniu nadmiaru sebum poprzez częste kąpiele tworzy konieczność pozbycia się wroga, czyli… notoryczne pozbawianie kota jego naturalnej ochrony. A im częstsze mycie zwierzęcia, tym produkcja sebum staje się coraz większa + pojawia się ryzyko przesuszenia skóry i cały szereg problemów z tym związanych. A czasem rozwiązanie problemu nadprogramowego sebum jest naprawdę proste. Po prostu dać skórze odpocząć i ograniczyć kąpiele do minimum . Po kilku miesiącach sebum najczęściej reguluje się samo. Mówię to na podstawie wielu przypadków z zaprzyjaźnionych hodowli, jak i swoich. Skóra stała się bardzo miękka, podrażnienia przestały się pojawiać, a koty jakoś wcale nie śmierdzą na kilometr, ani nie są czarne i lepiące się od wydzieliny. Zwykle są zdecydowanie czystsze niż były przy regularnym myciu. W momencie kiedy zwierzę śpi schowane pod wyjątkowo gruby koc, istotnie, zrobi się bardziej brązowe i po wypełznięciu spod koca nagrzane ciało będzie wydzielać przez parę chwil charakterystyczny zapach, ale nie jest to coś z czym skóra sobie nie poradzi, a tym bardziej coś z czym trzeba tak zaciekle walczyć. Taka uroda sfinksów. Jeżeli dla kogoś stanowi ona problem, bądź trafi mu się osobnik o wyjątkowych potrzebach jak najbardziej można, a niekiedy trzeba myć i zachowywać specjalną rutynę pielęgnacyjną, ale podawanie informacji o samym myciu jest tylko połową sukcesu, bo w przypadku decyzji na częste mycie potrzebne jest również intensywne natłuszczenie skóry, o którym nie ma tutaj mowy. Demonizowanie występowania sebum i namawianie do częstych kąpieli bez głębszej refleksji nad tematem może przyczyniać się do kreowania opinii dotyczącą trudu pielęgnacji tej rasy, bo są to mimo, że prawdziwe informacje to jednak dość wyrywkowo przedstawione i pełne niedomówień.

Skomentuj

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *

error: Content is protected !!
Scroll to Top