Dysplazja stawów biodrowych u psa objawy, rozpoznanie i leczenie

Dysplazja stawów biodrowych u psa objawy, rozpoznanie i leczenie

DYSPLAZJA STAWÓW BIODROWYCH U PSA OBJAWY, ROZPOZNANIE I LECZENIE

O czym przeczytasz w artykule

Dysplazja stawów biodrowych u psa – objawy, rozpoznanie i leczenie. Dysplazja stawów biodrowych (DSB, Hip Dysplasia HD) to schorzenie stawów biodrowych występujące u wszystkich ssaków. Podłoże tego schorzenia to czynniki genetyczne i środowiskowe.

Istotą tego zaburzenia jest zbyt luźna torebka stawowa i więzadła, co powoduje niestabilność stawu biodrowego, nadwichnięcia do zwichnięcia głowy kości udowej a w konsekwencji rozwój zmian zwyrodnieniowych. 

Na dysplazję narażone są przede wszystkim psy ras dużych i olbrzymich takie jak: owczarek niemiecki, rottweiler, dog niemiecki, golden retriever i labrador retriever.

Międzynarodowe Federacje Kynologiczne oraz Związek Kynologiczny w Polsce rekomendują wykonanie obowiązkowych badań stawów biodrowych przed dopuszczeniem do hodowli psów ras najbardziej narażonych na dysplazję bioder.

Pomóż Fundacji Vet-Alert dbać o prawa zwierząt – wesprzyj>>

PRZYCZYNY DYSPLAZJI

Dysplazja stawów biodrowych jest to nieprawidłowe ukształtowanie elementów anatomicznych stawów biodrowych.

  • Choroba ta przeważnie występuje u psów ras dużych i olbrzymich, ale może się także rozwinąć u małych psów oraz kotów.
  • Zachorowalność samic i samców jest podobna (z lekką przewagą samców).
  • Zaburzenie jest przeważnie obustronne. Jednostronną dysplazję stawu biodrowego stwierdza się u ok. 11% psów.
  • Dysplazja stawów biodrowych jest zaburzeniem dziedzicznym. Częstotliwość dziedziczenia sięga 2-6%. Współczynnik odziedziczalności u owczarków niemieckich wynosi 61%.
  • Bardzo dużą rolę w fenotypowej ekspresji tego zaburzenia odgrywają czynniki środowiskowe w tym żywienie.
  • Nadmierna podaż składników odżywczych (nadmiar kalorycznego jedzenia) jest uznawana, oprócz uwarunkowań genetycznych, za jeden z najważniejszych czynników, który sprzyja rozwojowi dysplazji stawów.
  • Dysplazja stawów biodrowych ma charakter postępujący i jest związana z wiekiem – brak jest zmian tuż po urodzeniu (psy rodzą się zdrowe). Objawy radiologiczne stają się widoczne dopiero upływie określonego czasu (4-6 mies.) i stopniowo ulegają pogłębianiu.

DYSPLAZJA STAWÓW BIODROWYCH U PSA OBJAWY, ROZPOZNANIE I LECZENIE

Dysplazja stawów biodrowych u psa objawy, rozpoznanie i leczenie

ROZWÓJ ZMIAN

Do najwcześniej wykrywalnych zmian w stawach biodrowo-udowych należą:

  • nadżerki w chrząstce w okolicy dołka głowy kości udowej,
  • przerost więzadła obłego kości udowej,
  • wysięk stawowy,
  • zapalenie jamy maziowej.

Żadna z tych zmian nie jest widoczna radiologicznie, ale wiarygodnym wskaźnikiem świadczącym o ich obecności jest stwierdzenie zwiększonego zakresu ruchomości w stawie, której sprzyja gromadzenie się wysięku zapalnego. Rozluźnienie i wiotkość stawu można stwierdzić za pomocą omacywania (objaw Ortolaniego, Bardens Hip Lift method), badania radiologicznego i sonograficznego.

W obarczonym dysplazją stawie rozwijają się objawy zapalenia kostno-stawowego. Zmiany pojawiają się w następującej kolejności:

  • osteofity odokostnowe
  • przebudowa głowy i szyjki kości udowej
  • przebudowa panewki
  • zwiększone wysycenie podchrzęstne głowy kości udowej i panewki.

Pojedyncze kostne entezofity na tylnej powierzchni szyjki kości udowej są widoczne w postaci liniowego zagęszczenia, które biegnie raczej w kierunku tylnym aniżeli dookoła szyjki kości udowej. Jest to tzw. odcisk Morgana. Czasami jest on widoczny u zwierząt, u których badanie nie wykazuje wiotkości stawu, dlatego jego pojawienie się należy uznawać za wczesny i ważny obaw zapalenia kostno-stawowego stawu biodrowo-udowego.

W miarę rozwoju fazy zwyrodnieniowej obserwuje się następujące zmiany:

  • okrągły kształt głowy kości udowej zanika, a jej powierzchnia stawowa staje się płaska,
  • szyjka kości udowej ulega pogrubieniu, a otaczający ją kołnierz osteofitów nadaje jej powierzchni nieregularny kształt,
  • panewka ulega spłaszczeniu i jej zarys przestaje przypominać miseczkę,
  • ścieńczenie chrząstki wywołuje rozwój zmian sklerotycznych i stwardnienie kości pochrzęstnej, a w rezultacie jej zwiększone wysycenie cieniowe na zdjęciach.,
  • zawsze widoczne jest różnego stopnia nadwichnięcie biodrowo-udowe, a często także stwierdza się biodro koślawe.

U małych zwierząt w  wyniku zapalenia kostno-stawowego rzadko rozwija się torbiel podchrzęstna, chociaż w niektórych przypadkach jest ona wykrywana.

OBJAWY DYSPLAZJI STAWÓW BIODROWYCH

  • Zwierzęta wykazują zmniejszoną aktywność ruchową, spontaniczną kulawiznę z trudnościami przy wstawaniu i zmniejszonym zakresem ruchomości w stawie biodrowym.
  • Ruchy bierne w stawie biodrowym są bolesne.
  • Na skutek niestabilności stawu biodrowego można we wczesnym stadium choroby wywołać odgłos Ortolaniego. Po tym, jak w wyniku przywiedzenia i skierowanego ku przodowi nacisku na trochanter major główka kości udowej ulegnie podwichnięciu (próba Ortolaniego), odwiedzeniu kończyny i wślizgnięciu się jej z powrotem do panewki towarzyszy słyszalny trzask lub „klinkięcie” – tzw. kliknięcie Ortolaniego lub fenomen trzaśnięcia.
  • Gdy w stadium późniejszym dojdzie do zwłóknienia torebki stawowej, nie można już wywołać odgłosu Ortolaniego.
  • M.pectineus, podobnie jak inne mięśnie okołostawowe, jest często zgrubiały i bolesny, ponieważ konieczne do stabilizacji luźnego stawu napięcie mięśniowe prowadzi do przykurczu określonych mięśni.
  • Obserwowana w części przypadków ciężka, postępująca koksartroza (zwyrodnienie stawu biodrowego)przebiega z kulawizną, niechęcią do ruchu, ograniczeniem ruchomości stawu i atrofią mięśni kończyny miednicznej.
  • Dolegliwości kliniczne często korelują ze stopniem zaawansowania zmian zwyrodnieniowych stawu, obserwowanych na zdjęciu RTG.
Dysplazja stawów biodrowych u psa objawy, rozpoznanie i leczenie

ROZPOZNANIE DYSPLAZJI STAWÓW BIODROWYCH

Techniki oceny stawów biodrowo-udowych można podzielić na te, które:

  • wykazują objawy nadwichnięcia lub zwiększoną ruchomość w stawie

oraz takie, które:

  • umożliwiają uwidocznienie radiologicznych objawów zapalenia kostno-stawowego.

Powszechnie stosowany na całym świecie fentotypowy program przesiewowy należy do drugiej grupy i opiera się na ocenie zdjęcia RTG w projekcji brzuszno-grzbietowej z wyciągniętymi ku tyłowi kończynami miednicznymi (OFA).

  • Wiarygodny wynik zapewnia badanie radiograficzne uciśniętego stawu biodrowo-udowego w projekcji brzuszno-grzbietowej.
  • Na podstawie zdjęcia miednicy, na którym kończyny miedniczne są wyciągnięte do tyłu, można określić nasilenie zmian i obliczyć wartość indeksu odciągania (DI, distraction index), który pozwala określić stopień poluzowania (wiotkości) w stawach biodrowych u psów określonych ras.
  • Z wartości DI można także oszacować prawdopodobieństwo rozwoju zmian zwyrodnieniowych w stawie. Wykonuje się wówczas zdjęcie stawów, w których po przyłożeniu siły rozciągającej, głowy kości udowych są odciągane w kierunkach przeciwnych do panewek. Takie informacje można uzyskać odpowiednio wcześniej niż za pomocą standardowego zdjęcia w projekcji brzuszno-grzbietowej.
  • Do alternatywnych metod o podobnych wartościach diagnostycznych należą techniki oparte na ocenie stopnia nadwichnięcia w płaszczyźnie grzbietowo-bocznej i określeniu wskaźnika tego nadwichnięcia (DLS, dorsolateral subluxation).
  • DLS w połączeniu z określeniem kąta Norberga, pozwala z dużą dokładnością oszacować ryzyko rozwoju zmian zwyrodnieniowych w stawie udowo-biodrowym.
fundacja-vet-alert

Fundacja Ochrony Zwierząt
Na STRAŻY PRAW ZWIERZĄT
I ICH OPIEKUNÓW

zobacz jak pomagamy zwierzętom

Fundacja Ochrony Zwierząt Vet- Alert Organizacja Pożytku Publicznego KRS 0000559333
Przejdź Na Stronę Fundacji

TECHNIKI WYKONYWANIA ZDJĘĆ RTG PRZY DYSPLAZJI

METODA TRADYCYJNA OFA

Prawidłowe wykonanie badania RTG stawów biodrowo-udowych:

  • ułożenie pacjenta w pozycji grzbietowej leżącej (na plecach) z kończynami miednicznymi wyciągniętymi do tyłu,
  • kości udowe kończyn powinny być ułożone do siebie równolegle, a kolana przechylone do środka,
  • w wyniku rotacji rzepka powinna znajdować się nad środkową przednią powierzchnią dalszego końca kości udowej,
  • wiązkę promieni X kieruje się na stawy biodrowo-udowe,
  • obraz radiologiczny powinien obejmować całą miednicę i kości udowe,
  • miednica musi być ułożona symetrycznie i nie może wykazywać cech rotacji,
  • zwierzę najczęściej poddaje się znieczuleniu, aby rozluźnić mięśnie i zobrazować rzeczywisty stopień poluzowania w stawach.

Zalety metody tradycyjnej:

  • najpopularniejsza metoda do diagnozowania dysplazji stawów biodrowych na świecie,
  • nie wymaga specjalistycznego sprzętu i posiadania certyfikatu,
  • wykonuje się jedno zdjęcie RTG,
  • dostarcza wielu informacji na temat feontypu biodrowo-udowego.

Wady metody tradycyjnej:

  • nie nadaje się do badanie młodych zwierząt; jego dokładność wzrasta wraz z wiekiem pacjenta; optymalnie badanie powinno być wykonywane w pacjentów w wieku 24-36 miesięcy,
  • poluzowania w stawie nie da się określić,
  • wymaga ścisłego przestrzegania zasad, jeśli chce się uzyskać korzystne rezultaty hodowlane,
  • wyciągnięcie kości udowych do tyłu powoduje spiralne napinanie torebki stawowej i przez to maskuje objawy poluzowania w stawie.
METODA PENNHIP

Badanie metodą PennHIP:

  • psa układa się w pozycji grzbietowej leżącej (na plecach),
  • kości udowe powinny znajdować się w położeniu, które odpowiada ich fizjologicznemu ustawieniu, gdy zwierzę znajduje się w pozycji stojącej,
  • podczas ekspozycji zdjęcia stawy biodrowo-udowe są uciskane w taki sposób, aby powierzchnie stawowe były do siebie jak najbardziej dopasowane,
  • do drugiego zdjęcia pomiędzy uda zwierzęcia wkłada się urządzenie, które odsuwa od siebie kości udowe,
  • ułożenie to uwidacznia każdego stopnia poluzowanie w stawie,
  • w tej metodzie uzyskuje się dwa obrazy stawu biodrowego, które się ze sobą porównuje,
  • stopień poluzowania w stawie określany przez indeks odciągania (DI).

Zalety metody PennHIP:

  • pozwala na określenie stopnia poluzowania w stawie, które jest uważane za początek całego łańcucha reakcji prowadzących do zapalenia kostno-stawowego o różnym nasileniu,
  • badanie to można wykonywać u młodych zwierząt (powyżej 6 m-ca życia DI ma wartość stałą),
  • jako badanie przesiewowe może być wykonywane już u zwierząt 16 tygodniowych,
  • technika ta umożliwia określenie progowej wartości DI, poniżej której praktycznie nie istnieje prawdopodobieństwo rozwoju zmian zwyrodnieniowych w stawie,
  • jeżeli wartość DI przekracza 0,3 u owczarków niemieckich i 0,4 u rerieverów i rottweilerów oznacza to duże ryzyko wystąpienia dysplazji stawów biodrowych.

Wady metody PennHIP:

  • może być wykonywane przez lekarzy, którzy przeszli specjalistyczne szkolenie i otrzymali certyfikat,
  • konieczne jest posiadanie specjalistycznego sprzętu,
  • wymaga wykonywania zdjęć w kilku projekcjach,
  • nie uwzględnia problemu dojrzewania kolagenu i może być źródłem fałszywie dodatnich wyników.
METODA FLUCKERA

Badanie metodą Fluckigera (odmiana pennHIP) polega na:

  • wykonaniu manewru Ortolaniego u zwierzęcia ułożonego w pozycji grzbietowej leżącej,
  • można w ten sposób wykazać poluzowanie w płaszczyźnie przednio-grzbietowej i bocznej, które jest określane przez wskaźnik nadwichnięcia (SI),
  • radiologiczny obraz uzyskany w badaniu metodą Fluckigera przypomina obraz pacjenta ułożonego do badania metodą DLS,
  • jedyny wyjątek stanowi to, że w tym drugim przypadku kości udowe są ułożone prostopadle w stosunku do miednicy,
  • w przeciwieństwie do metody pennHIP określa poluzowanie czynnościowe stawów biodrowo-udowych.
Dysplazja stawów biodrowych u psa objawy, rozpoznanie i leczenie

OCENA STAWÓW BIODROWYCH NA ZDJĘCIU RTG

Na podstawie światowych organizacji kynologicznych do oceny stawów biodrowych na podstawie badania radiologicznego używa się następującą skalę ocen stawów biodrowych.

Klasyfikacja stopni dysplazji stawów biodrowych według FCI

  • A – Brak oznak dysplazji stawów biodrowych.
    Głowa kości udowej i panewka są ściśle dopasowane. Kąt określający położenie głowy kości udowej w stosunku do panewki, tzw. kąt Norberga ≥105°.
  • B – Na granicy dysplazji stawów biodrowych.
    Prawie prawidłowe stawy biodrowe. Głowa kości udowej i panewka są dopasowane, kąt Norberga wynosi ≥105° lub <105°.
  • C – Lekka dysplazja stawów biodrowych.
    Głowa kości udowej i panewka są niedopasowane. Kąt Norberga >100°; obecne nierówności lub niewielkie oznaki zmian zwyrodnieniowych powierzchni stawowych.
  • D – Średnia dysplazja stawów biodrowych.
    Głowa kości udowej i panewka są niedopasowane, istnieje podwichnięcie stawu biodrowego. Kąt Norberga >90°; spłaszczenie krawędzi panewki i/lub oznaki choroby zwyrodnieniowej stawów biodrowych.
  • E – Ciężka dysplazja stawów biodrowych
    Znaczne zmiany zwyrodnieniowe. Kąt Norberga <90°; spłaszczenie
    krawędzi panewki, deformacja głowy kości udowej (kształt grzybka,
    spłaszczenie) lub inne objawy choroby zwyrodnieniowej stawów biodrowych.

ZAPOBIEGANIE DYSPLAZJI

Na rozwój dysplazji stawów biodrowych mają duży wpływ czynniki środowiskowe. Dlatego mimo, iż jest to choroba dziedziczna można ograniczyć jej rozwój poprzez odpowiednie postępowanie z młodym szczeniakiem.

  • Nadwaga spowodowana przekarmieniem

W Stanach Zjednoczonych przeprowadzono badania na psach rasy owczarek niemiecki. U psów, u których stwierdzono w wieku szczenięcym podwyższoną wagę ciała, dysplazja stwierdzana była prawie dwukrotnie częściej niż osobników o wadze niższej od średniej.

Jednoznacznie można stwierdzić, że wśród wszystkich ras oraz u psów wielorasowych dysplazja dominuje u szczeniąt z nadwagą.

  • Żywienie prowadzące do zbyt szybkiego wzrostu koścca

Przyczyną bezpośrednią jest brak równowagi między wzrostem kości, a siłą otaczających je mięśni i więzadeł. Najintensywniejszy wzrost kości występuje w okresie od narodzin do 6 miesiąca życia. Ograniczenie tempa wzrostu kości można osiągnąć poprzez odpowiednio zbilansowane karmienie. 

  • Zbyt intensywny ruch w okresie wzrostu

Ważnym czynnikiem jest prawidłowo dawkowany szczenięciu ruch. W okresie do 6 miesiąca psy nie powinny być intensywnym ćwiczeniom, a spacery należy przeprowadzać na smyczy. Dozwolone jest pływanie, które pozytywnie wpływa na na stawy. Nawet niewielkie urazy stawów mogą przyczyniać się do rozwoju choroby, dlatego należy uważać na sytuacje mogące sprzyjać urazom np. skoki, aportowanie.

  • Śliskie podłoże

Utrzymywanie zwłaszcza dużych psów na śliskich podłogach (terakota, panele itp.) powoduje zwiększone napięcie mięśni i sprzyja rozwojowi zmian zwyrodnieniowych

  • Unikanie chodzenia po schodach

Szczenięta ras dużych powinny być wnoszone i znoszone po schodach do momentu zakończenia przez nie intensywnego wzrostu ( do ok. 7 m-ca życia)

LECZENIE FARMAKOLOGICZNE I CHIRURGICZNE DYSPLAZJI

Leczenie DSB powinno usprawnić mechanikę stawu i opóźnić postęp artrozy, zredukować lub znieść stan zapalny i bolesność oraz poprawić ruchomość stawu.

POSTĘPOWANIE ZACHOWAWCZE

Leczenie farmakologiczne może być prowadzone:

  • za pomocą niesteroidowych leków przeciwzapalnych (karprofen, meloxicam),
  • analgetyków (salicylany, butazolidyna)

i jego celem jest zniesienie bolesności wywołanej przede wszystkim przykurczami mięśni stawu biodrowego.

  • W ciężkich przypadkach powyższe leczenie łączy się z niewielkimi doustnymi dawkami glikokortykoidów, tzn. stosuje się zawsze najniższe z polecanych dla danego preparatu dawek.
  • Dostawowe iniekcje glikokortykoidów, szczególnie w formie krystalicznej, mogą powodować krótkotrwałe, spektakularne polepszenie się obrazu klinicznego, uszkadzają jednak chrząstkę stawową.
  • Działanie innych preparatów jak glikozaminoglikany (GAGPS)  sole złota lub implanty cząsteczek złota jest kontrowersyjne.
  • W ostatnim czasie pojawiły się nowe możliwości leczenia nieoperacyjnego dysplazji stawów biodrowych, w tym głównie leczenia zwyrodnień stawów i bólu z tym związanego.
  • Terapii Irap Orthokine Vet jest polecana szczególnie zwierzętom niekwalifikującym się do leczenia operacyjnego, gdzie standardowo stosowane leki w tym sterydowe leki przeciwzapalne nie przynoszą zadowalających efektów.
  • Terapia Irap została opracowana i opisana przez niemieckich naukowców i jest od wielu lat stosowana zarówno u zwierząt jak i u ludzi – pod nazwą Orthokine®. Polega ona na podaniu pacjentowi mieszaniny autologicznych białek surowicy wytworzonych z jego własnej krwi. Dzięki tej metodzie przywrócony zostaje stan równowagi w miejscu zmienionym zapalnie, a proces zapalny i postępujące niszczenie tkanek w tym chrząstek stawowych zostają spowolnione lub powstrzymane, oraz uzyskany zostaje długotrwały efekt przeciwbólowy.
  • Zaniki mięśniowe oraz nadwaga dyskwalifikują praktycznie każdy przypadek w skutecznym leczeniu dysplazji.
LECZENIE OPERACYJNE

We wczesnych stadiach choroby przecięcie mięśnia grzebieniowego (pectinectomia) powoduje zmniejszenie nacisku na torebkę stawu, krawędź panewki i labrum acetabulare, prowadząc w ten sposób do krótko- lub długotrwałego zmniejszenia bolesności. Leczenie powyższe nie wpływa na rozwój zwyrodnienia stawu biodrowego.

Zabiegi operacyjne polepszające mechanikę stawu, jak potrójna osteotomia miednicy, wewnątrzkrętarzowa osteotomia kości udowej lub wstawienie całkowitej protezy stawu biodrowego, często prowadzą do usunięcia wszelkich dolegliwości.

Resekcja główki kości udowej (resekcyjna artroplastyka stawu biodrowego) powinna być traktowana z ostrożnością, szczególnie u psów o masie ciała powyżej 20 kg i takich, które przekraczają średnią masę ciała dla danej rasy, ponieważ zwiększa to niestabilność stawu biodrowego i zdecydowanie upośledza jego zdolność do przenoszenia obciążeń biomechanicznych.

 

CHIRURGICZNE METODY LECZENIA DYSPLAZJI

POTRÓJNA OSTEOTOMIA MIEDNICY TPO
  • Jest młodą metodą operacyjną, której celem jest zapobieganie rozwoju zmian zwyrodnieniowych prowadzących do kalectwa.
  • Operacja polega na obniżeniu sklepienia panewki (nałożenie panewki na głowę kości udowej) poprzez przecięcie miednicy w trzech miejscach i użyciu specjalnej płyty stabilizującej cięcie.
  • Zabieg operacyjny jest skuteczny, gdy nie doszło jeszcze do zmian zapalnych i zwyrodnieniowych.
  • Nie ma wieku granicznego, ale przyjmuje się, iż psy nadają się do tego zabiegu poniżej 12 miesiąca życia. 
  • Minusem tego zabiegu jest duża urazowość zabiegu oraz dość długi okres rekonwalescencji (średnio dwa miesiące).
ZESPOLENIE SPOJENIA ŁONOWEGO JPS
  • Jest metodą leczenia dysplazji stawów biodrowych zwierząt w wieku szczenięcym.
  • By uzyskać dobre efekty można ją zastosować między 12 a maksymalnie 24 tygodniem życia.
  • Zabieg ma na celu zmianę ułożenia panewki miednicy względem głowy kości udowej. Efekt ten otrzymuje się po mechanicznym zniszczeniu chrząstki spojenia łonowego. Podczas wzrostu zwierzęcia, panewka „nakłada” się samoczynnie na głowę kości udowej.
  • Zwierzę jest w pełni sprawne już na 2-3 dzień po zabiegu.
RESEKCJA GŁOWY I SZYJKI KOŚCI UDOWEJ FHNE
  • Operacja polega na amputacji głowy i szyjki kości udowej.
  • Do tego zabiegu kwalifikują się pacjenci ze znaczną chorobą zwyrodnieniową.
  • Zabieg ma na celu zniesienie bólu w obrębie zwyrodniałego stawu i w następstwie wytworzenie więzozrostu.
  • Metodę tę stosuje się w przypadku rozwiniętych zmian zwyrodnieniowych oraz w chorobie Legg-Pertesa (aseptyczna martwica głowy kości udowej).
  • Przy równoczesnym braku zaników mięśniowych i prawidłowej wadze, zwierzę już po kilku dniach od zabiegu nie wykazuje objawów bólowych, a średnio po 2 miesiącach zaczyna obciążać chorą kończynę.
PECTINECTOMIA
  • Jest najczęściej wykonywanym zabiegiem związanym z dysplazją.
  • Zabieg polega na usunięciu lub przecięciu mięśni pectineus, które odpowiadają za siły przywodzące uda.
  • Może być wykonywany jednostronnie lub w obu kończynach.
  • Dzięki tej metodzie stawy biodrowe stają się odprężone, poprawia się koordynacja ruchowa, zmniejsza się dyskomfort i ból stawów.
  • Najlepiej wykonywać u psów poniżej 6 miesiąca życia.
ODNERWIENIE TOREBKI STAWOWEJ (NEURECTOMIA)
  • Jest to jedna z najprostszych metod leczenia dysplazji.
  • Zabieg polega na usunięciu włókien nerwowych torebki stawowej. Dzięki temu, pacjent nie odczuwa bólu, poprawia się jego stan ogólny.
  • Operacja w porównaniu z innymi metodami leczenia dysplazji jest zdecydowanie mniej urazowa, a efekty pracy chirurga są widoczne już po kilku dniach.
  • Metoda szczególnie polecana w przypadkach ciężkiego zwyrodnienia stawów np. u starszych psów (ograniczenie konieczności podawania leków przeciwbólowych).
  • U młodych psów często wykonywana łącznie z zabiegiem pectinotomii.
ARTROPLASTYKA STAWU BIODROWEGO THA
  • Operacja polega na wstawieniu sztucznego stawu biodrowego.
  • Do tego zabiegu kwalifikują się psy po ukończeniu 9 miesiąca życia oraz powyżej 25 kg wagi ciała.
  • Przeciwwskazaniem do tego zabiegu są wszelkiego rodzaju zakażenia w obrębie innych narządów, brak wyraźnej kulawizny oraz zaniki tkanki mięśniowej kończyn tylnych.
  • Wadą tej metody jest bardzo wysoki koszt zabiegu.
  • Skuteczność tej metody osiąga nawet 90 %.
DAROPLASTYKA STAWU BIODROWEGO
  • Jest to dość nowa metoda leczenia operacyjnego dysplazji.
  • Polega ona na nadbudowie grzbietowej części panewki.
  • Do uzupełnienia panewki wykorzystuje się kość pobraną z talerza kości biodrowej lub z żebra.
  • Zabieg ten stosowany jest u psów, które nie zostały zakwalifikowane do TPO, ze względu na zbyt płytką panewkę lub niewielkie zmiany wytwórcze w obrębie stawu.
  • Daroplastykę wykonuje się u psów w wieku 5 – 12 miesięcy.

ROKOWANIE

  • Ogólnie – niepomyślne ze względu na postępowy charakter osteoartrozy.
  • Wczesne rozpoznanie i zastosowanie leczenia operacyjnego może zdecydowanie poprawić rokowanie.
  • U wielu psów, mimo poważnych zmian zwyrodnieniowych stawów biodrowo-udowych, występują jedynie niewielkie dolegliwości lub nawet nie ma ich w ogóle.

Skomentuj

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *

error: Content is protected !!
Scroll to Top