KOT MAINE COON - CHARAKTER, CHOROBY
O czym przeczytasz w artykule:
Kot Maine coone – charakter, choroby. Jest kotem o psim charakterze. Jego wygląd przypomina do dzisiaj dzikich i półdzikich przodków ze stanu Maine w Stanach Zjednoczonych.
Koty Maine coon mają półdługie futro dobrze chroniące przed wodą i zimnem, co jest bardzo ważne dla życia na swobodzie. Ciało jest chronione przed przechłodzeniem grubą warstwą miękkiego i delikatnego podszycia, nad które wystają mocne i długie włosy okrywowe. Długość futra jest zróżnicowana : na brzuchu i piersi, oraz w okolicy genitaliów jest ono dłuższe, natomiast na grzbiecie, barkach i kończynach krótsze. W zimie na głowie i piersi, a także dłuższe partie futra na tylnych kończynach przypominające spodnie. Długi i puszysty ogon, który zimą jest szczególnie gęsty, zapewnia żyjącym na otwartej przestrzeni kotom tej rasy dodatkową ochronę przed utratą ciepła, gdy go sobie ułożą wokół głowy. Ogon jest reprezentacyjną częścią ciała kotów Maine coon i u wzorcowych osobników osiąga długość równą długości reszty ciała, co sprawia że koty wydają się jeszcze większe i potężniejsze. Podczas ruchu włosy ogona „latają”, przez co wywołuje skojarzenia z szopami praczami, od których pochodzi drugi człon nazwy rasy (coon = szop). W miesiącach ciepłych koty Maine coon prawie całkowicie linieją – z wyjątkiem ogona, przez to również swoim właścicielom ułatwiają pielęgnowanie, gdyż gęste futro zimowe kotów żyjących w mieszkaniach trzeba codziennie czesać specjalnym grzebieniem i szczotkować.
MAINE COONE : CHARAKTER
Koty te łatwo przywiązują się do człowieka, są bardzo towarzyskie i łatwe we współżyciu. Koty Maine Coon mają charakterystyczne „sowie” spojrzenie, które sprawia, że nawet dorosłe, okazałe osobniki wyglądają „dziecinnie”. Głos Maine Coona przypomina ciche ćwierkanie – jakby nie chciały przeszkadzać człowiekowi swoim wołaniem. Nie powinny być trzymane w ciasnych mieszkaniach. Potrzebują dużo przestrzeni, świetnie czują się w domu z ogrodem. Kotki są nadzwyczaj troskliwymi matkami i odznaczają się niezawodnym instynktem macierzyńskim. Wychowują swoje kocięta, których jest często 6 lub nawet 7, bez żadnych kłopotów, naturalne porody są u tej rasy normą.
WZORZEC: KOT MAINE COON – Koty półdługowłose – II kat. wg FIFe
kod EMS: MCO
- Pochodzenie: Stany Zjednoczone
- Charakter: przyjazny i chętny do zabawy; kochający i lubiący spędzać czas wraz z opiekunem
- Aktywność: lubi przestrzeń i polowanie
- Wielkość: kot duży, muskularny i o mocnym kośćcu; rośnie długo, bo aż do 3.-4. roku życia
- Waga: średnio kocury 5-10 kg, kotki 5-8 kg;
- Tułów: masywny, podłużny, z szeroką klatką piersiową
- Kształt głowy: ma średniej wielkości, klinowatą, kanciastą głowę (czaszka i kufa powinny stanowić dwie oddzielne bryły), z mocną brodą, która wraz z nosem i górną wargą tworzy pionową linię; zaznaczone kości policzkowe
- Uszy: duże, trójkątne, wysoko osadzone, ozdobione na końcach charakterystycznymi dla rasy długimi, rysimi pędzelkami
- Oczy: duże, lekko owalne, nieco skośnie osadzone, o typowym tzw. sowim spojrzeniu; kolor zielony, złoty lub miedziany; u biało umaszczonych osobników dopuszcza się oczy niebieskie lub różnobarwne
- Nos: długi, z wyraźnym stopem
- Ogon: bardzo puszysty i długi służy kotu do okrywania się podczas snu; długi, falujący włos okrywowy tworzy charakterystyczne „pióro”
- Kończyny: średniej długości, lecz silne; stopy duże i okrągłe, pomiędzy palcami mocno owłosione
- Sierść: gęsta, jedwabista, gładka, luźno opadająca, z miękkim i delikatnym, ale gęstym podszerstkiem; ma zróżnicowaną długość; na szyi występuje bogata kryza, dłuższy włos powinien też być na bokach, brzuchu oraz na portkach (tylna strona ud)
- Maść: najbardziej popularna jest maść pręgowana; dopuszczalny jest każdy rodzaj umaszczenia z wyjątkiem colorpoint (z oznaczeniami typu syjamskiego), czekoladowego, cynamonowego, płowego i liliowego;
- Odporność/podatność na choroby: skłonność do kardiomiopatii przerostowej, policystowatości nerek oraz problemów ze stawami
- Długość życia: 12-16 lat
- Możliwość zakupu kota w Polsce: tak
- Cena kota z rodowodem FIFE: 1500-2000 zł.
HISTORIA RASY
Historia rasy Maine Coon nie jest dokładnie znana, większość prawdopodobnych historii to legendy. Pewne jest, że powstała bez ingerencji człowieka, oraz że jest jedną z rodzimych ras Ameryki Północnej. Jej nazwa nawiązuje do amerykańskiego stanu Maine, gdzie po raz pierwszy zainteresowano się hodowlą tych kotów. „Coon” pochodzi natomiast od „raccoon” – słowa oznaczającego szopa-pracza. Pierwsze koty miały bowiem podobne umaszczenie i równie puszyste ogony.
PREDYSPOZYCJE MAINE COONÓW DO CHORÓB
Kot Maine coon nie należy do chorowitych kotów, ale z racji na wielkość może cierpieć na schorzenie układu kostno-stawowego. Znane są też przypadki uwarunkowanych genetycznie poważnych chorób serca. Warto wybrać kociaka ze sprawdzonej hodowli, wolnej od chorób genetycznych.
CHOROBY DZIEDZICZNE
- KARDIOMIOPATIA ROZSTRZENIOWA (HCM): może dotyczyć 10% populacji chorobowości. Jest warunkowana autosomalnym genem dominującym). HCM jest często związana z układową chorobą zakrzepowo-zatorową i zastoinowa niewydolność serca. W tej rasie specyficzne zmiany patologiczne obejmują: przerost mięśni brodawkowatych, poszerzenie lewego przedsionka, pogrubienie ściany lewej komory i niedomykalność zastawki mitralnej. U kotów kardiomiopatii nie towarzyszy obrzęk płuc (w przeciwieństwie do psów). Objawy kliniczne pojawiają się między 1-2 rokiem życia, a ciężka chorobą rozwija się w wieku 2-4 lat. Jeśli oboje rodzice są nosicielami, objawy u potomstwa pojawiają się już w wieku około 3 miesięcy, w postać ciężką przechodzi w wieku 6-18 miesięcy. Choroba prowadzi do niewydolności serca lub kończy się nagłą śmiercią. Objawy HCM to nietolerancja wysiłku i wysokiej temperatury, może pojawić się duszność, chore koty są mniejsze od zdrowych i słabo przybierają na wadze. Zalecane jest profilaktyczne osłuchiwanie wszystkich kociąt powyżej czterech miesięcy w celu wykrycia nieprawidłowych szmerów sercowych. Zaleca się coroczne badanie serca dorosłych kotów. Koty hodowlane powinny być skrupulatnie przebadane kardiologicznie (osłuchiwanie, echokardiografia, EKG, RTG klatki piersiowej i ciśnienie krwi). Bardzo ważne jest, aby pamiętać, że choroba może występować bez
szmerów. - ZANIK MIĘŚNI KRĘGOSŁUPA (SMA): dziedziczenie autosomalne recesywne. Choroba powoduje drżenie, postępujące osłabienie mięśni i ich zanik rozpoczynający się w wieku ok 4 miesięcy. Początkowo choroba postępuje szybko, ale po 7-8 miesiącu życia tempo zmian się zmniejsza. Koty w różnym stopniu niepełnosprawności żyją co najmniej 8 lat. Diagnozuje się na podstawie wyników elektromiografii oraz biopsji mięśni i nerwów.
Dostępny jest test genetyczny.
PREDYSPOZYCJE DO CHORÓB
- DYSPLAZJA STAWÓW BIODROWYCH (HD) +/- ZWICHNIĘCIE RZEPKI (PL): dysplazja stawu biodrowego występuje u kotów częściej niż wcześniej sądzono. Prawie wszystkie koty dotknięte tym schorzeniem nie wykazują objawów klinicznych. Patologiczne zmiany ujawniane są na radiogramach stawów biodrowych. Choroba statystycznie występuje częściej u samic, a typ dziedziczenia jest poligenowy. W przebadanej grupie losowo wybranych kotów ujawniono: zwichnięcie rzepki u 45%, a dysplazję wraz ze zwichnięciem rzepki u 18%.
W przeciwieństwie do psów odnotowuje się minimalną przebudowę szyjki kości udowej. Najczęstszym objawem dysplazji u kotów jest płytka panewka kości biodrowej.
Większość kotów z dysplazją nie manifestuje objawów klinicznych.
Niekiedy można zaobserwować obniżoną wysokość skoku i niechęć do biegania. Choroba ma podłoże genetyczne, ale wyklucza się wpływu czynników środowiskowych na rozwój choroby, dlatego
rozsądne jest unikanie przekarmiania młodych, rosnących kotów. - POLICYSTOWATOŚĆ NEREK (PKD): polega na tworzeniu się w nerkach torbieli. Z reguły występuje w obu nerkach jednocześnie. Początkowo może nie dawać żadnych objawów, aż do rozwinięcia się niewydolności nerek. Niekiedy duże torbiele wykrywane są przypadkowo podczas omacywania jamy brzusznej, a potwierdzone w badaniu USG.
RZADZIEJ WYSTĘPUJĄCE CHOROBY
- CHOROBA SPICHRZENIOWA GLIKOGENU (GSD IV): to choroba spichrzeniowa glikogenu typu IV, która wynika z mutacji w genie kodującym enzym rozgałęziający glikogen. Choroba powoduje nieprawidłową przemianę materii glikogenu. W efekcie glikogen w postaci nierozpuszczalnej gromadzi się w komórkach, zwłaszcza w wątrobie i tkance mięśniowej i nerwowej, co prowadzi do uszkodzenia komórek i narządów. Dziedziczenie choroby następuje wskutek dziedziczenia autosomalnego recesywnego. Oznacza to, że choroba występuje tylko u homozygotycznych chorych zwierząt (GSD/GSD), nosicielstwo odbywa się przez heterozygoty (N/GSD), w tzw. potocznie postaci utajonej. Rasa dla której potwierdzono ten test to kot norweski leśny.
- KOCIĘTA O PŁASKIEJ KLATCE PIERSIOWEJ: objawy obejmują słaby przyrost masy ciała, uwydatniony kręgosłup piersiowy z
kifozą, wymioty, duszność, sinicę, nietolerancja wysiłku z kaszlem. Wyczuwalna jest bruzda wzdłuż połączenia żeber z chrząstką kostną. W miarę dojrzewania kociąt i zakończenia zwapnienia klatki piersiowej, stan kliniczny się poprawia i u wielu kociąt objawy ustępują. - DYSTROFIA MIĘŚNIOWA (laminina α 2): objawy to uogólniony zanik mięśni, ograniczona ruchomość stawów (prostowanie i zginanie), ogólne osłabienie. Choroba szybko postępująca, brak skutecznego leczenia powoduje konieczność eutanazji.
BADANIA ZALECANE PRZED DOPUSZCZENIEM DO HODOWLI
- Określenie grupy krwi: 3% populacji może mieć grupę B.
- RTG stawów biodrowych w celu wykluczenia dysplazji, badanie należy powtarzać (zalecane 1 x w roku).
- Ocena rzepki (badanie palpacyjne i/lub rentgenowskie).
- Badanie nerek (USG nerek, określenie mocznika i kreatyniny w surowicy oraz badanie moczu).
- Monitorowanie HCM: coroczne osłuchiwanie przez lekarza weterynarii w celu sprawdzenia obecności szmerów/arytmii u kotów niehodowlanych. Koty hodowlane powinny być sprawdzane corocznie przez wykonanie USG serca (echo) od 2 roku życia dla kocurów i 3 roku życia dla kotek; EKG, RTG klatki piersiowej i ciśnienie krwi. Należy zwrócić uwagę, że normalne parametry echa w trybie M określone dla kotów rasy Maine Coon różnią się nieznacznie od typowego kota domowego.
- Testy genetyczne HCM.
- Bezpośredni test genetyczny na SMA.
ŻYWIENIE I PIELĘGNACJA
Maine coona powinno się karmić wysokiej jakości zbilansowaną dietą komercyjną lub zdecydować się na żywienie BARF. Koty kastrowane i sterylizowane powinny otrzymywać specjalny pokarm dla kastratów. Maine coony to koty duże, wymagają odpowiedniej ilości pożywienia (większej od standardowych kotów). Karma powinna być odpowiednio zbilansowana pod względem zawartości białka i tłuszczu. Powinno unikać się karm opartych na zbożach. Krokiety karmy komercyjnej powinny być większe – zwiększają komfort pobierania pokarmu oraz redukują problemy z zębami. Kot powinien mieć stały dostęp do czystej wody do picia.
Maine coony są kotami półdługowłosymi, jednak ich sierść się nie kołtuni i nie filcuje, z wyjątkiem strefy za uszami. i na portkach. Trzeba więc szczególnie zadbać o te miejsca. Resztę okrywy włosowej wystarczy wyczesać raz na tydzień (zimą wymagają codziennego szczotkowania). Sprawdzamy też uszy i przycinamy pazury. Wskazane jest mycie zębów, by uniknąć chorób dziąseł i przyzębia.
FUNDACJA
CENTRUM LECZENIA ZWIERZĄT
zobacz jak pomagamy zwierzętom
TYLKO U MAINE COONA
- Koty Maine coon znane są z możliwości zasypiania w dowolnej pozie i dowolnym miejscu. Jedna z teorii mówi, że to spadek po wiejskich przodkach, które z powodu niezbyt komfortowych warunków życia musiały umieć przystosować się do każdej sytuacji.
- Kocury biorą udział w wychowaniu młodych.
- Większość Maine coonów lubi wodę. Mają wodoodporne futro i mogą być wspaniałymi pływakami.
- Istnieje teoria, że są potomkami morskich kotów należących do brytyjskiego kapitana Charlesa Coona, który odpłynął z Nowej Anglii w 1800 roku. Mówi się, że koty nazywane są „kotami Coona”.
