ILE ŻYJE ŚWINKA MORSKA I WSZYSTKO O NIEJ

Ile żyje świnka morska i wszystko o niej. To ładne , miłe zwierzątko nie jest miniaturową świnia, ani nie jest gatunkiem morskim. Pierwsza część nazwy pochodzi od wydawanych przez zwierzę dźwięków , które przypominają odgłosy prosięcia, druga – chyba tylko stąd, że na kontynent europejski zwierzę przybyło droga morską.

Świnka morska należy do rzędu gryzoni, który jest najliczniejszy w gromadzie ssaków. Obejmuje 32 rodziny oraz ponad jedną trzecią wszystkich żyjących obecnie ich gatunków.

Aktualnie właściwa nazwa świnki morskiej to kawia domowa.

SKĄD POCHODZI ŚWINKA MORSKA?

Świnka morska wraz z 12 innymi gatunkami wchodzi w skład rodziny marowatych. Rodzina ta zamieszkuje Amerykę Południową od Wenezueli po Argentynę. Świnka morska zasiedla tereny Peru, Paragwaju i Brazylii.

Dzikie świnki morskie żyją w dużych koloniach. Choć potrafią zupełnie dobrze kopać, nie mieszkają w norach, lecz pędzą naziemny tryb życia.

Dzika świnka morska ma:

szarobrunatne umaszczenie,
nieco wydłużone kończyny tylne bez pierwszego i piątego palca,
skrócony lub nie ma ogona,
waży około 700 g,
długość jej ciała wynosi 22-25 cm,
dojrzałość płciową zwierzę osiąga w wieku 6-8 tygodni,
rośnie do 8-9 miesięcy,
żyje do 8 lat.

Młode przychodzą na świat zdolne do samodzielnego życia i pobierania pokarmu, chociaż – jak wszystkie ssaki – przez pierwsze dwa tygodnie życia żywią się mlekiem matki. Prawie natychmiast po urodzeniu wydostają się z gniazda, jakim często jest mały dołek wygrzebany w ziemi.

Świnki morskie są gryzoniami roślinożernymi, ale na ogół nie powodują szkód w uprawach polowych. Nikt więc nie zwalcza ich populacji, nieraz bardzo licznych. Czasami zabijają je Indianie południowoamerykańscy, którzy są amatorami mięsa tych zwierząt. Mimo to świnki osiedlają się w pobliżu osad ludzkich, nie boją się ludzi. Łatwo się oswajają i są skłonne do przyjaźni z człowiekiem. Uciekają natomiast przed psami i kotami. Zwierzęta te nie potrafią walczyć z wrogiem. Bronią się ucieczką lub całkowitym znieruchomieniem. Pewną agresywność wykazują jedynie w stosunku do osobników swego gatunku.

Świnki morskie hodowane w domu dla przyjemności lub dla potrzeb laboratoriów pochodzą prawdopodobnie od zwierząt udomowionych w Peru. Trudno dziś stwierdzić, czy do hodowli domowej wprowadzili je Inkowie czy też były hodowane przez Indian jeszcze przed podbojem Peru przez Inków. Wiadomo, że Hiszpanie, wkraczając do Peru pod wodzą Pizarra, znaleźli je wśród zwierząt hodowlanych.

Świnki morskie chowano w gospodarstwach domowych na mięso, ponadto przeznaczano je na rytualne ofiary składane bogom. Towarzyszyły także zmarłym (po uprzednim zabalsamowaniu) w ich ostatniej drodze.

POCZĄTKI HODOWLI ŚWINEK MORSKICH

Miłe, ładne i oswojone zwierzęta przypadły do gustu zdobywcom, a potem odwiedzającym ten kontynenty kupcom.

Hiszpanie, Portugalczycy, Holendrzy i Francuzi przywozili świnki morskie do Europy, gdzie szybko zdobywały popularność jako zwierzęta pokojowe.

W charakterze zwierząt doświadczalnych trafiły do masowej hodowli laboratoryjnej w wieku XIX. W okresie dynamicznego rozwoju nauk przyrodniczych biologowie i lekarze wykrywali liczne bakterie i wirusy chorobotwórcze, do których zwalczania przygotowywali odpowiednie leki i szczepionki. Te naukowe badania i odkrycia wymagały wielu doświadczeń na żywych organizmach. Wówczas właśnie świnki morskie trafiły do instytutów i laboratoriów, razem z myszami, szczurami i królikami.

Hodowlana świnka morska jest trochę większa od swojej dzikiej krewniaczki. Ma większy żołądek i dłuższe jelito cienkie, a krótsze jelito ślepe. Na te wewnętrzne zmiany wpłynęły odmienne warunki życia, dostateczna ilość pokarmu, którego zwierzę nie musi samo zdobywać. „Hodowlana karma” zawiera również mniej błonnika, co nie pozostało bez wpływu na budowę przewodu pokarmowego, wielkość i ruchliwość zwierzątka.

W pierwszych hodowlach trzymano zwierzęta razem. Krzyżowały się więc i mnożyły, zachowując jednak swoje pierwotne „dzikie” umaszczenie i stosunkowo krótką, gładką sierść. Zapewne trafiały się w hodowlach osobniki albinotyczne, ciemniej lub jaśniej umaszczone, istniały też niewątpliwie różnice w gęstości czy układzie owłosienia.

ODMIANY ŚWINEK MORSKICH

Racjonalna hodowlę świnek morskich rozpoczęli na początku XX wieku hodowcy angielscy. Dzięki ich staraniom o dobór par, selekcji i eliminacji zwierząt słabszych – powstały wyraźnie różniące się odmiany.

ŚWINKA MORSKA KRÓTKOWŁOSA ANGIELSKA LUB AMERYKAŃSKA

Długość jej włosa wynosi do 4 cm. Umaszczenie ma najczęściej trójkolorowe – łaciate, w którym przeważa kolor biały z łatkami czarno-żółtymi, czarno-brązowymi, brunatno-żółtymi itp. Jednokolorowe świnki tej odmiany zachowują często barwę zbliżoną do naturalnej, tzw. aguti lub umaszczone są rudo i czarno.

ŚWINKA MORSKA ROZETKOWA (RÓŻYCZKOWA)

Ma dłuższy i szorstki włos, układający się w charakterystyczne rozetki, co nadaje zwierzątku zabawny, jakby „rozczochrany” wygląd. Umaszczenie jest przeważnie jednolite: białe, niebieskie, rudawe. Świnki te są znacznie ruchliwsze od pozostałych odmian i najczęściej hodowane w domu.

ŚWINKA MORSKA DŁUGOWŁOSA, ANGORSKA (PERUWIAŃSKA)

Ma długi (od 12-20 cm), jedwabisty włos o jednolitym ubarwieniu rudym, białym lub czarnym. Mimo niewątpliwej urody odmian ta jest rzadko spotykana w hodowli, gdyż utrzymanie w czystości futerka sprawia sporo kłopotu. Ruchliwe zwierzątko łatwo wyciera, brudzi kosmaci długi włos, toteż trzeba je systematycznie wyczesywać i szczotkować, aby naprawdę było ładne.

Zwierzęta wszystkich wymienionych odmian łatwo się oswajają, są ruchliwe, a ich chów w domu nie wymaga specjalnych klatek, kosztownych urządzeń ani wyszukanego pokarmu.

ILE ŻYJE ŚWINKA MORSKA I PODSTAWOWE INFORMACJE

Świnki morskie mają szeroki tułów i krótkie kończyny.
Cechą charakterystyczną gatunków z rodziny marowatych jest liczba palców w przedniej i tylnej kończynie (4 palce z przodu i 3 z tyłu).
Ogony są zazwyczaj bardzo krótkie lub w ogóle nie obecne.
Świnki morskie mają krótkie, płaskie nosy, bocznie ustawione oczy, a małżowina uszna jest pozbawiona sierści.
Dorosłe osobniki zazwyczaj osiągają masę ciała 700-1200 g.
Samce są nieznacznie większe niż samice.
Średni czas życia świnki domowej wynosi 5-7 lat.
Zęby świnek morskich, są tzw. zębami bezkorzeniowymi, hipselodontycznymi (tzn. wszystkie zęby mają stosunkowo długą koronę oraz otwarte korzenie i rosną przez całe życie).
Szczęka jest nieznacznie szersza niż żuchwa, a kąt zgryzu zębów przedtrzonowych i trzonowych duży w porównaniu z innymi gryzoniami.
Wzór zębowy to 2 (I 1/1, C 0/0, PM 1/1, M 3/3) = 20.
Siekacze szczęki są dużo krótsze niż ich odpowiedniki w żuchwie.
Zęby trzonowe są trudne do obejrzenia bez specjalnych narzędzi, z powodu małego wymiaru jamy ustnej oraz tendencji do wpuklania się do niej policzków.
Samice dojrzewają w 6 tygodniu życia, zaś samce 4 tygodnie później.
Ciąża trwa długo w porównaniu z innymi gryzoniami bo około 68 dni. Dzięki temu młode po urodzeniu są samodzielne.
Młode świnki zazwyczaj jedzą stałe pokarmy od 4-5 dnia życia.
W jednym miocie może być 1-6 małych, średnio 3-4 osobniki.
Samica powinna urodzić pierwszy miot przed 6 miesiącem życia. Jeśli tego nie zrobi, spojenie łonowe ulega mineralizacji, co uniemożliwia poród drogą naturalną. Samice, które zajdą w ciążę po 6 miesiącu życia, muszą być poddane cięciu cesarskiemu.

PRZEKAŻ 1 % PODATKU POTRZEBUJĄCYM ZWIERZĘTOM<ZOBACZ TUTAJ>

JAKIE WARUNKI DLA ŚWINKI MORSKIEJ?

Pomieszczenie dla świnek morskich:

Świnki morskie najlepiej trzymać w dobrze wentylowanych klatkach metalowych o jednolitym podłożu. Można je także umieścić w klatkach z podłogą z siatki – trzeba jednak się upewnić, że otwory są na tyle małe, iż nie będą powodowały uwięźnięcia kończyn.

Zwierzęciu należy zapewnić choć częściowo jednolite podłoże, ponieważ przebywanie przez cały czas na siatce drucianej może prowadzić do rozwinięcia się zapalenia skóry okolicy podeszwowej.

Świnka musi mieć odpowiednią ilość miejsca w klatce, tak by mogła się w niej swobodnie poruszać i by zmieściło się jeszcze pudełko na schronienie (domek – ciemniczka). Pudełka lub zaciszne miejsca potrzebne są gatunkom będącym w naturze ofiarami drapieżników (np. gryzonie) w celu zmniejszenia stresu, który może prowadzić do różnych chorób.

Podłoże dla świnek morskich:

Nie należy stosować podłoża zawierającego aromatyczne olejki (np. wiórki cedrowe lub sosnowe), ponieważ mogą one powodować podrażnienie układu oddechowego.

Odpowiednie podłoże stanowią zużyte gazety, pomięty papier oraz wiórki osiki. Można także korzystać z gotowych, komercyjnych podłoży przeznaczonych dla gryzoni.

Utrzymanie czystości:

Klatka powinna być regularnie czyszczona, ponieważ złe warunki sanitarne mogą prowadzić u świnek do zapalenia skóry okolicy podeszwowej oraz zaburzeń układu oddechowego i innych narządów.

Klatka dla świnki morskiej:

W przypadku trzymania zwierząt wewnątrz pomieszczeń klatki nie muszą mieć dachu, ponieważ świnki nie potrafią skakać ani się wspinać. Ściany klatki powinny jednak na tyle wysokie, aby uniemożliwiały ucieczkę (ok. 25 cm).

Zaleca się umieszczenie ciężkich pojemników na jedzenie, by nie dało się ich łatwo przewrócić. Wszystkie pojemniki na pokarm powinny być łatwe do czyszczenia i regularnie myte, ponieważ świnki mają zwyczaj zanieczyszczania misek.

Większość świnek potrafi pić wodę z butelek z podajnikiem kroplowym, co zmniejsza rozlewanie i zanieczyszczanie wody kałem, moczem i ściółką.

Temperatura i wilgotność:

Zwierzęta wywodzące się z Andów są bardzo podatne na przegrzanie, dlatego nie powinny przebywać w temperaturze powyżej 26 stopni C. Duża wilgotność zwiększa ich wrażliwość na wysoką temperaturę.

Zwierzęta te są także wrażliwe na zmiany otoczenia i pokarmu, dlatego wszystkie zmiany należy wprowadzać stopniowo.

FUNDACJA
CENTRUM LECZENIA ZWIERZĄT

Ratujemy i leczymy zwierzęta

zobacz jak pomagamy zwierzętom

Fundacja Pomocy Zwierzętom Domowym i Dzikim Centrum Leczenia Zwierząt - Organizacja Pożytku Publicznego KRS 0000559333

Kliknij tutaj

CHOROBY ŚWINEK MORSKICH

Dobrze pielęgnowane, pochodzące z pewnego źródła świnki morskie zazwyczaj nie chorują.
Czysta klatka i zdrowa karma nie zagrażają zatruciem pokarmowym i chorobami pasożytniczymi.
Zdrowa świnka morska ma lśniące futerko o prawidłowo ułożonym włosie. Jest ruchliwa, reaguje za zbliżanie się opiekuna i na wszystko co się dzieje w pobliżu jej klatki. Ma dobry apetyt i nie ucieka od swoich współtowarzyszy.
Chora natomiast ma zmatowiałą, często nastroszoną sierść, chowa się po kątach, unika kontaktu z otoczeniem, nie biega i nie interesuje się jedzeniem. Takie zwierzę należy natychmiast oddzielić od pozostałych, oczyścić i zdezynfekować klatkę i całe jej wyposażenie, np. 5 % roztworem chloraminy lub innym preparatem (np. Virkon).
Jeżeli pojawią objawy chorobowe, np. biegunka, wymioty, wyciek z nosa, uszu, oczu itp., należy natychmiast skonsultować się z lekarzem weterynarii.
Świnka może ulec także urazom mechanicznym tj. zranienie, czy przygniecenie.
Może także ulec zatruciu. Jeśli wykluczy się zatrucie środkami chemicznymi, trującymi ziołami, spleśniałą lun sfermentowaną karmą, to zaobserwowane objawy mogą wskazywać na chorobę zakaźną.

O żywieniu i pielęgnacji świnki morskiej – przeczytasz tutaj <KLIKNIJ>

Ile żyje świnka morska i wszystko o niej